En nu ga ik eens niets doen

Ik voel het al een paar dagen aankomen en deze morgen merkte ik: als ik nu niet rust, lig ik over 2 dagen in bed met een keelontsteking.

Normaal is het hier zondag kuisdag (wij hebben een zot spannend leven, I know!). Maar vandaag niet.

Terwijl mijn mannen naar de bakker waren, startte ik de dag met een “throat relief” theetje en me vergapen aan de veel te dure kleren in het nieuwste Feeling magazine.

Na het ontbijt besliste ik dat een zalig bad was wat ik nodig had om even te ontspannen. Maar dat was buiten mijn razende hoofd gerekend.

“Ik moet nog de kadertjes op Warre zijn kamer ophangen. Maar best eerst met hem overleggen waar die moeten komen.”
“De ramen moeten nog gekuist worden voor Sep zijn groeifeest van volgende week.”
“Er moet eigenlijk nog vanalles gebeuren voor dat groeifeest, misschien eens een lijstje maken en een decoratieplan opmaken.”
“Champagne – allé, cava – met kleurstof, zouden de mensen dat drinken?”
“Niet vergeten straks eerst nog de agenda’s voor komende week te checken met Koen, want met al die info-avonden wordt het een drukke week.”
“Goh, maar eerst toch efkes stofzuigen. Da’s nu ook zoveel werk niet.”
“Shit, ik ging me nog inlezen in iets dat ik voor een klant moet doen volgende week.”
“Aja, best na mijn bad eerst beginnen koken, want Koen moet om 12u45 weer weg.”

20 minuten later was ik alweer uit het bad, afgedroogd en aangekleed.
En ja hoor, voor de middag had ik de plinten gestofzuigd terwijl de robotstofzuiger de slaapkamers onder handen nam, gekookt, twee wasjes gedraaid en de familiekalender overlopen met mijn mannen.

De opmerking van Koen dat ik er toch wel echt moe uitzag, deed me beslissen om deze namiddag niets te doen. Om na het eten in de zetel te ploffen met een doos chocolaatjes en een film.

Nadat ik eerst de wc’s had gekuist, natuurlijk.
En dat tweede wasje op het droogrek had gehangen.

Nu zit ik in de zetel, waar mijn 2 zoons al zitten sinds ze van tafel gingen een uur geleden.

En toen viel het me in.

Als puber was ik – tot ergernis van mijn ouders – lui. En ik ben eigenlijk soms nog graag lui. Alleen mag ik dat niet van mezelf.

Op reis kon ik toch wel af en toe lui zijn, zodat ik zowaar 2 boeken kon uitlezen!

Koen zei het me al vaker: ik kan moeilijk gewoon niksdoen en genieten. Ik voel me schuldig als ik niet productief bezig ben. En ik hoef niet ver te zoeken waar ik het vandaan haal: mijn mama kan niet gewoon op bezoek komen, maar wil altijd met iets helpen. Zelfs nu ze verplicht thuis zit met een hamstringblessure en gekneusde ribben na een val, stelde ze voor dat ik de strijk bij haar zou afzetten. Ik heb de liefste mama, maar zei haar toch maar uitdrukkelijk dat haar lichaam nu aangeeft dat ze écht eens twee weken niets mag doen en gewoon moet rusten.

Ook in mijn bedrijf heb ik datzelfde schuldgevoel als ik tijd neem voor iets anders dan werken voor klanten. Jep, zelfs als ik tijd neem om te werken aan bijvoorbeeld mijn eigen marketing (want die uren kan ik niet factureren hé). En dan nog wil ik alleen vrije momenten nemen om iets nuttigs voor mijn andere job (aka het moederschap) te doen of omdat het echt niet anders kan.

Hoe ironisch eigenlijk, want ik werd zelfstandige om het op mijn eigen ritme en volgens mijn eigen prioriteiten aan te pakken. Blijkt dat ik mijn prioriteiten nog altijd laat bepalen door “de norm”. Want ik kan toch niet amper 30 uren werken terwijl zoveel ondernemers weken van 60 uur draaien? Of terwijl mensen die fulltime voor een baas werken elke dag van 9 tot 5 op (thuis)kantoor moeten zijn? Wie ben ik dan om te beslissen dat ik eens een namiddag niet werk? Om te gaan lunchen of om eens in de zetel te kruipen met een goed boek? Om heel mijn huis te kuisen of om een belangrijke boodschap te doen, ja, dan is het nog te “verantwoorden”. Maar toch niet om “niets” te doen zeker.

Ja, ’t is vermoeiend om in mijn hoofd te leven.

Door de podcast Werk en Leven te volgen en samen te werken met gelijkgestemde onderneemsters die ook op zoek zijn naar een goeie balans tussen hun werk, hun gezin en hun eigen noden, besef ik dat ik gewoon moet doen wat ik wil en waar ik me goed bij voel. Maar tussen het beseffen en er werk van maken zit nog heel wat mentaal werk.

En dan vraag ik me af waarom elke vezel in mijn lichaam schreeuwt om een paar dagen rust terwijl ik net terug ben uit een maand verlof.

(en dan ga ik dus nu écht naar die film kijken, hé mannekes)

Anderhalve maand verhuisd

Op zaterdag 27 februari zijn we verhuisd. Een naar Belgische normen redelijk goede dag: geen regen, niet te warm en niet te koud. De verhuis op zich verliep behoorlijk vlot en tegen 18u zaten de kinderen alweer voor de televisie.

Ik wilde een blogje schrijven over hoe we die verhuis georganiseerd hebben. Met de hele Marie Kondo-sweep door onze oude huis, de gelabelde dozen, geleidelijke verhuis van kleine spullen (want ’t was maar 3 km), de verhuis van kasten, bedden en piano en hoe 95% van de dozen diezelfde avond nog uitgepakt waren.

Maar het lijkt mij allemaal een beetje vijgen na Pasen, want jah, Pasen is ondertussen ook al gepasseerd. Meer zelfs: exact een maand na ons, zijn mijn ouders verhuisd en vorig weekend zijn we definitief afscheid gaan nemen van mijn ouderlijke huis. Was minder emotioneel dan verwacht: dag zeggen tegen een lege bakstenen doos is toch iets anders als de meubels en de mensen die erin woonden gewoonweg veel dichterbij komen. De herinneringen zitten in onszelf, en hangen niet aan die bakstenen vast (wauw, hoe Bond-Zonder-Naam van me).

En ondertussen wonen we dus anderhalve maand in ons nieuwe huis. Tijd voor een bloemlezing van hoe die 49 dagen verliepen.

• Warre zegt nog bijna elke dag hoe blij hij is dat we in ons nieuwe huis “mogen blijven slapen!”
• Ik prijs me nog elke dag gelukkig met mijn nieuwe, grote en lichtrijke DeeDeeCopy Homebase. Ik keer niet meer terug naar die donkere garage!

• We hebben ondertussen ook de trampoline en de kippen van mijn ouders geërfd. Nog meer fun voor de kinderen.
• Niet dat ze het nodig hadden, want in onze wijk is een mega cool speelpleintje waar ik ze zelfs vanuit mijn home office in de gaten kan houden.

• Uiteraard was er nog een onaangename verrassing, zoals bij elke bouw, waardoor de mooi aangelegde oprit opnieuw open moest. Veel bewondering wel voor de vakmannen die dit zo proper deden.
• Ook met de ramen zijn nog wat probleempjes. Het leuke aan bouwen met een bouwfirma is wel dat je gewoon kan zeggen: “de factuur mag naar hen”.

• Ik waan me nog elke dag in een luxueus hotel als ik in de douche stap. We deden daar ne keer zot en daar genieten we volop van. Zelfs Sep is nu fan van douchen (als we er geen limiet op zetten, staat het kind er een uur onder!).
• Ik zorg nu veel beter voor onze parketvloer dan dat ik in de 7 jaar in ons vorige huis deed. Ik kocht er zelfs speciaal een nieuwe Dyson stofzuiger voor. Handig ding, zeg! Zelfs de jongens helpen graag kuisen

• Wat ook nodig is, want onze tuin is nog een aardevlakte. Mooi omgespit door Koen, maar nog niet ingezaaid wegens kakweer.
• We waren wel slim genoeg om bij het aanleggen van de oprit ook te vragen een terras klaar te leggen met stabilisé. Nog geen tegels, maar tenminste wel een vlak terras, afgewerkt met afgedankte tapijten van de beurs.

• Ook de garage staat nog vol met spullen die naar de Kringwinkel of het recyclagepark moeten.
• Kaders, rekjes en ander decoratiemateriaal staat nog op voorlopige plaatsen, maar ons huisje voelt toch al heel erg af. We moeten toch nog wat projectjes overhouden voor de komende maanden!
• We vonden al snel onze nieuwe routines, al verschillen die niet echt veel van onze oude routines.

Na anderhalve maand voelen we ons echt helemaal thuis in ons nieuwe huis. Wat zeg ik, na een week voelden we ons al thuis! Doordat we de kinderen geregeld meenamen als we de werken kwamen checken of wanneer Koen zelf kwam werken, kenden ze het gebouw al op hun duimpje en was de overgang minder groot. De jongens blijven naar dezelfde school gaan en ook Koen kan nog met de fiets naar de brouwerij. We gaan dus gewoon door met ons leven, alleen in een ander huis. Wel een fenomenaal huis waarvan we elke dag meer en meer onze thuis maken. Ik kijk nu al uit naar de zomer om voor het eerst tuinfeestjes te geven in een tuin die naam waardig (en niet op een groot uitgevallen terras met wat gras naast).

Lang leve de blog(ger)

Bloggers, er zijn er zoveel.

Fashionista’s die zich met rode of roze lipstick een weg naar de harten van modehuizen en fashion labels schrijven.

Creatieve mama’s die al hun kindvriendelijke, duurzame en – uiteraard – vegan DIY’s delen om samen die modelkids van je te doen.

Foodbloggers die extra cursussen styling en fotografie gevolgd hebben om hun nieuwste gerechten in the picture te zetten.

De intellectuele bloggers die dwepen met programma’s als Alleen Elvis Blijft Bestaan en hun weldoordachte mening over elk nieuwsitem delen. In foutloos perfect literair Nederlands, dat spreekt voor zich.

De reisbloggers die sinds maart 2020 enkel nog een soort digitale versie van Vlaanderen Vakantieland mochten brengen en die met weemoed elke donderdag van #tbt en #takemeback doen op hun Instagram.

De ondernemers met een blog over hun vakgebied. We weten niet hoe de persoon achter de blog eruitziet.

De lifestylebloggers die elke week een nieuw vintage shopping adresje ontdekken en hun huis om de 2 maanden helemaal opnieuw inrichten volgens de nieuwste trends – uiteraard met in de hoofdrol de Pantone-kleur van het jaar.

En degene die zich in geen van deze hokjes laten indelen (of die bij elke post in een ander hokje logeren).
Zoals de meeste bloggers die ik (persoonlijk) ken.
Zoals Nina en Evi, de twee dames achter Blogboost en sinds kort ook de podcast BlogCast (check it out als bloggen uw ding is).
Zoals Liese, die mijn kennis van het West-Vlaams op peil houdt met haar prachtige stukjes uit het dagelijkse leven.
Zoals Josefien, die inspireerde om zelfstandig copywriter te worden.
Zoals Talitha, de jonkie in deze reeks (ze is zelfs nog geen 30!), de entitled Millennial en echt grappig.
Zoals Kelly, die intimiderend goed schrijft en de reden is waarom ik zelf ben beginnen bloggen.
Zoals ook die andere Kelly, die nog meer zelfs dan met haar woorden mij beroert met de prachtige beelden die ze uit haar camera tovert.
Zoals Julie, die ik als enige in dit lijstje eerst live leerde kennen als fellow beer-& foodlover.
Zoals die vele anderen die ik hier niet noemde, die ik niet allemaal in’t echt ken, maar van wie ik wel het gevoel heb dat ik ze ken. Want ja, dat effect heeft bloggen en blogs lezen nu eenmal.
En dus ook… zoals ikzelf, die af en toe iets schrijft. Die elke dag wel een paar blogideeën heeft, maar even vaak denkt “wie zit daar nu op te wachten?”.

Waar zit je eigenlijk wel op te wachten? Zeg ’t maar, I wanna know (for real en al).

Deze blogpost is ontstaan op basis van de laatste opdracht in de Blogboost Najaarschallenge. Ik heb bijlange niet alle opdrachten gevolgd, maar hier kan je lezen bij die vele andere bloggers die er ook aan meededen. Misschien waren zij wel consequent in hun schrijfsels.

Kleine en grote gelukjes

Hej, wist je dat er een Blogboost Najaarschallenge loopt waar ik allang niet meer consequent aan meedoe (sorry Evi en Nina). Hier en hier kan je de twee andere posts lezen die ik in het kader van die challenge schreef.

En vandaag doe ik nog eens eentje mee. Eentje over kleine gelukjes.

Een bevriende gezondheidscoach vroeg mij begin deze week of ik ooit al eens mijn successen van de dag gevierd heb.

Ik moest nee antwoorden, de laatste tijd niet meer.

Ooit deed ik het wel. Toen ik die opdracht kreeg van mijn psychologe: elke dag 3 dingen noteren waarvoor ik dankbaar was. Ik deed dat een jaar of zo praktisch elke avond. Die kleine gelukjes van de dag moesten mij een goed gevoel geven. Moesten mij helpen om uit het dal te kruipen waar ik in gesukkeld was.

En die hielpen wel degelijk! Maar toen ik de beslissing genomen had om als zelfstandige te starten, voelde ik de nood niet meer om mijn kleine gelukjes elke dag bij te houden. Want ik deed eindelijk wat ik wou, ik had de sprong gewaagd en voelde mij goed in wat ik deed. Nog altijd trouwens.

En toch. Toch heb ik het gevoel dat ik nu weer baat zou hebben bij het bijhouden van mijn 3 kleine gelukjes van elke dag. Mijn altijd piekerende brein is weer overuren aan het draaien. Zowel in den business als privé. Met die overpeinzingen ga ik je nu niet vervelen. Ik deel nu wel de kleine lichtpuntjes die mij dezer dagen de energie geven die nodig is om door te gaan. Ik waarschuw u: ’t heeft nogal veel met ons kinders te maken.

Kleine gelukjes, grote gelukjes

• Warre die at random op mijn schoot komt springen voor een dikke knuffel of een kus.
• Warre die voor het slapengaan zijn broer nog de schattigste zoen ever komt geven.
• Sep die mij elke keer weet te verbazen met zijn vooruitgang in het lezen en schrijven.
• Of die enorme bouwwerken die Sep maakt: 3D-puzzel of Lego, zolang de minimumleeftijd op de doos maar 9+ is, want anders is het te “saai”
• Koen die de afwas gedaan heeft tegen dat ik beneden kom van Warre in bed te leggen.
• Mijn koude voeten in bed opwarmen aan Koen
• De kerstboom opzetten voor de Sint is langsgeweest (we all need some extra Christmas vibes this year!)
• Sep die mega nerveus is voor de komst van de goedheilig man.
• Zelf voor Sint/Piet spelen en chocolade en koekjes op strategische plaatsen “rondstrooien”.
• Klanten die op mijn eerste copyvoorstel reageren met “ooh, da’s perfect!”
• Met andere kick-ass onderneemsters babbelen en elkaar mega steunen en “empoweren”.
• Het Webcopy Project, de online cursus met als ondertitel “scoor online met kick-ass teksten” die ik begin 2021 lanceer, die beetje bij beetje vorm krijgt. Als je meer wil weten, zet je dan op de wachtlijst, dan hoor je het als eerste als de cursus er is én in tussentijd krijg je al een paar voorsmaakjes in je inbox.
• Al die kerstlichtjes overal. Letterlijk lichtpuntjes in de duisternis. (tis den tijd van’t jaar voor extra melig gedoe, get used to it)
• Samen met de kindjes meezingen met hun lievelingsliedjes in de auto (Sep is Metallica-fan, Warre kent Helden van De Nachtwacht bijna uit het hoofd).
• De wafels die mijn oma traditiegetrouw bakt op Sinterklaas die Coronaproof via mijn zus hun weg naar ons vonden.
• Onze kerstkaartjes (mijn jaarlijkse ‘cadeautje’ van Smartphoto.be) in de bus krijgen, die op The Gram zwieren en daar keiveel leuke reacties op krijgen.
• Het maken van die kaartjes met een zeer enthousiaste Sep. Hij treedt nog in mijn voetsporen, ik voel het!
• De nieuwe DeeDeeCopy website in bijna afgewerkte staat zien.
• Het grote raam in het toekomstige DeeDeeCopy Hoofdkwartier. Eigenlijk het toekomstige DeeDeeCopy Hoofdkwartier tout court. Rondleiding als het af is, beloofd!
• Date Night thuis met takeaway, een goed glas wijn, ne goeien babbel en zonder kinders (sorry jongens).
• Uitspraken van onze kinders waardoor ik soms in een deuk lig. Ik moet die weer beginnen opschrijven, ze zijn te goed om te vergeten.

Deze lijst is uiteraard bijlange niet volledig en wordt elke dag aangevuld.

En wat zijn jouw kleine gelukjes? Laten we elkaars lichtjes in deze duistere tijdens delen. (too much meligheid? #sorrynotsorry)

De 9 geboden van bouwen

Het is ondertussen een dik jaar geleden dat wij een overeenkomst tekenden met de bouwfirma die ons huis bouwt. Enkel de keuken lieten we door iemand anders doen en elektriciteit deden Koen en zijn papa zelf. Wij kozen een bouwfirma omdat we dachten dat het dan van z’n sit back and relax zou zijn tot we netjes de sleutel overhandigd zouden krijgen. En dat is misschien wel de bedoeling, maar niet als het aan ons ligt. Controlefreaks als we zijn, is er van 100% stressloos bouwen nog geen sprake geweest. Er komt ook gewoon veel meer kijken bij een huis bouwen dan wat je op het eerste gezicht verwacht. Nu goed, zware problemen zijn er nog niet geweest en ik kan niet wachten om te verhuizen (I mean, wacht tot je mijn home office ziet!!). Maar je leert wel het een en ander van een jaartje (laten) bouwen.

December 2019 – de Sint bracht een eerste verdieping

Een tweede verdiep en een gevel

Kennismaken met de buren

1. De planning zal altijd wijzigen. Dat is niet anders bij een bouwfirma dan wanneer je zelf alles regelt. Als de projectmanager zegt dat de keuken mag geplaatst worden in oktober, dan zal die gegarandeerd niet in oktober kunnen geplaatst worden. Oktober is voorbij, er is nog geen keuken geplaatst.*
2. Elk excuus is goed genoeg. Oké, dit jaar hadden ze van maart tot juni een zeer goed excuus, the Big C. Alleen… Ondertussen gebruikt zowat elke aannemer COVID-19 als reden waarom iets niet of te laat gedaan is. En nu zitten we weer met een lockdown, dus zal het weer een legit excuus zijn, verzekerst?
3. Verrassingen horen erbij. Onaangename verrassingen verwacht iedereen bij een bouw. En dat kan aan alles liggen. Het weer. Nen onnozelaar die niet deftig een plan kan lezen. En ik kan zo nog wel even doorgaan. Maar! Er zijn dus ook soms echt aangename verrassingen. Zoals de ramen die 2 weken vroeger dan gepland kwamen.
4. Uw buikgevoel is altijd de beste raadgever. En dan heb ik het vooral over mensenkennis. Bij een tweetal personen (niet van de bouwfirma zelf) in het afgelopen jaar hadden we van bij het begin al het gevoel dat die niet bepaald hun best zouden doen. Of dat ze gewoon niet echt zouden uitblinken in hun job. Maar goed, hun grote woorden, beloftes en onze eerdere ervaringen met het bedrijf waarvoor ze werken gaven ons iets meer hoop. Hahahahahaha. Big mistake. Gelukkig hadden we ons buikgevoel gevolgd en rekenden we meer op onszelf dan op die persoon. Slim van ons.
5. Wie het luidste roept, krijgt zijn goesting. Echt waar! En dan vooral bij die twee bovenstaande. Zowel Koen als ik zijn nogal “brave” mensen. We zijn heel begripvol, diplomatiek en we laten het graag over aan de vakmensen. Maar boy, zijn wij veranderd dit jaar. We betalen genoeg voor dit huis, dus we willen dan ook dat alles tot in de puntjes in orde is. En is dat niet zo, dan zullen ze’t geweten hebben (nog altijd op een vriendelijke manier, zo zijn we wel, maar toch). Niet stoppen met mailen en bellen tot we een antwoord krijgen. Blijven aandringen, I tell you, en ge zult uzelf dankbaar zijn later.
6. Gij zult alles zwart op wit hebben. Op mail, op papier, Whatsapp, whatever. Maar een telefonische afspraak heeft voor sommige mensen nul waarde, blijkbaar. En maak foto’s van alles waar bepaalde aannemers hun spreekwoordelijke botten aan geveegd hebben. Jaja, ons gaan ze ni liggen hebben.
7. Gij zult verzuipen in de papieren. 35 offertes voor 1 tegelvloer. De verkoop van het oude huis, de aankoop van het nieuwe huis. De lening, verzekeringen. Facturen voor de badkamer. Echt waar, een dikke map voor al die papieren: steek dat maar meteen in uw budget.
8. Gij zult nog 5 keer op elke beslissing terugkomen en dan toch weer bij uw eerste idee eindigen. Oké, deze geldt misschien alleen voor ons, eeuwige twijfelaars. Maar opnieuw: we smijten hier wel een serieus bedrag tegenaan, dus het moet wel volledig naar onze goesting zijn hé! Geen geld uitgeven aan iets dat we volgend jaar al beu zijn. Uiteindelijk is het ons wel gelukt om relatief snelle beslissingen te nemen en daar dan ook achteraf niet meer aan terug te denken. Afgerond. Next!
9. Gij zult Pinteresten alsof uw leven ervan afhangt. Echt waar, zelfs Koen is ondertussen expert in de app. We hebben een bord voor ons huis – uiteraard met onderverdelingen per ruimte – om al onze ideeën te verzamelen. En natuurlijk zullen we die ideeën pas over 5 jaar kunnen uitvoeren, als we weer wat hebben kunnen sparen. #duresmaak

De ochtendzon op onze achtergevel – hoe schoon toch!

Ramen!

“Mama, zo mooi wit dat het hier nu is!!”

11/11: Ne keuken, begot! (allez, zo ongeveer bijna al)

Goed, ik ben blij dat de mannen van de bouwfirma zoveel voor ons regelen. Zo moeten wij persoonlijk toch iets minder achter de mensen hun gat zitten 😉 Stel u voor hoeveel “lessen” ik dan zou geleerd hebben!

En ja, uiteraard neem ik jullie mee voor een tour van het huis als we er eenmaal wonen. De laatste loodjes, nog even volhouden, allemaal samen voor de goede zaak (tiens, waar hebben we dit nog gehoord in 2020?).

*UPDATE: Vandaag, 12/11/2020 hebben we de akte getekend. De woning is 90% afgewerkt en dus in deze staat al onze eigendom (en die van de bank, uiteraard). De rest wordt per afgewerkt onderdeel en betaalde factuur ons bezit. Een opleverdatum hebben we nog niet, we zijn nog in blijde verwachting. We zien wel (nog een les geleerd: let it gooooo! ’t Komt wel goed!).

Pssst: wil je nog meer foto’s zien? Op mijn Instagramprofiel heb ik een hoogtepunt met de toepasselijke titel “Huisje bouwen”. Daarin staan al onze avonturen. Ga zeker eens kijken!

Wat houden wij van rituelen

Rituelen, wij hebben er wel een paar.

Zoals veel ouders, zijn de avondritueeltjes hier de belangrijkste. Ze geven de kinderen een vaste structuur en laten hen ontspannen voor ze naar bed gaan.

Bij ons is het: eten – schermtijd/spelen – tanden poetsen, naar het toilet, wassen, pyjama’s aan – lezen – soms yoga (als Sep er nood aan heeft, vraagt hij er zelf om) – nog een beetje over het rugje wrijven en dan slapen.

Verder schrijf ik ook iedere dag in mijn bullet journal de 3 grote to do’s voor de volgende dag. Zo sluit ik de werkdag altijd goed af en kan ik de volgende dag direct starten. Ik hield ook een tijdlang de 3 dingen bij waarvoor ik dankbaar was die dag. Sommige van die rituelen komen en gaan. En komen soms nog eens terug. En ik was al een planner, maar sinds ik zelfstandige ben, is het zoeken naar een routine die voor ons allemaal werkt. Dus dat weekschema dat ik elke zondag maak is geen overbodige luxe.

Maar zo hebben we ook de rituelen die niet dagelijks terugkeren. Hoe de kindjes elke vrijdag bij oma en opa gaan slapen bijvoorbeeld, en ik op zaterdag naar daar ga om samen met opa te gaan fietsen en dan in de namiddag met de kindjes boodschappen doe. Of dat we op woensdag gewoonlijk kindvriendelijke pasta eten (niet toevallig de enige weekdag dat ze thuis warm eten). Die dingen brengen structuur in onze levens, ze zijn een houvast.

Sep kan nu zelfs al “voorlezen” voor zijn broer. Mijn hart!

Ritueeltjes als copingmechanisme

Maar daarnaast heb ik ook andere, minder constructieve ritueeltjes. Niet allemaal even uitgebreid of even strikt, maar ze zijn er. Als angstig/neurotisch persoon zijn die ritueeltjes meestal ontstaan als een soort copingmechanisme. Net als bij de kinderen moet bijvoorbeeld ook mijn bedtijdritueel telkens volgens dezelfde volgorde verlopen, maar dan nog strenger. Eerst tanden poetsen, dan pas naar het toilet. Niet omgekeerd.

Maar er zijn nog andere, kleine dingetjes. Ik zorg bijvoorbeeld altijd dat de lichtschakelaars gelijk staan op mijn weg naar boven en ik ga net voor ik in bed ga nog even in de kamers van onze slapende schatten kijken (oké, da’s gewoon een normaal ritueel van zowat elke ouder ;)).

Die ritueeltjes of kleine gewoontes worden versterkt bij momenten van veel stress of angst. Bijvoorbeeld bij, ik zeg maar iets, een pandemie of zo. Maar in periodes dat ik me echt goed voel, worden die ook minder strikt. Dan mag er al eens een lichtknopje verkeerd staan.

Ze zijn nog beheersbaar en nemen mijn leven niet over. Ik moet niet 16 keer het licht aan en uit doen voor ik een kamer verlaat, bijvoorbeeld. Mensen weten dat ook niet altijd van mij (het is nu niet bepaald het eerste wat je vertelt als je iemand leert kennen). En ik maak er een punt van om weer een afspraak te maken bij de psycholoog als ik merk dat er ritueeltjes bijkomen of als ze mijn leven beginnen te beheersen.

En dat is volgens mij het belangrijkste. Rituelen zijn nodig: ze vormen een houvast en ze bieden structuur in een chaotische wereld. Zowel voor kinderen als voor volwassenen helpen die rust te brengen. Maar als ze niet meer vrijblijvend zijn en problematisch dwingend worden, dan is er meer aan de hand. En dan is professionele hulp nodig. Neem het van mij aan.

Deze blogpost is ontstaan in het teken van de Blogboost Najaarschallenge, een initiatief van Evi en Nina om bloggers te helpen weer wat leven in hun blog te blazen.

#positiviteit en al

Ik doe nog eens mee aan een Blogchallenge. Want ja, ik had nog niet genoeg hooi op mijn vork. Maar de toffe madammen Evi en Nina van Blogboost hadden wel een punt toen ze in de voorstelling van hun blogchallenge vroegen of mijn blog een boost kon gebruiken. Want dat is nodig, ja. Af en toe post ik hier eens iets, maar het is de laatste tijd vooral nog een to do die altijd maar naar onderen geschoven wordt op de lijst dan dat ik er echt plezier aan beleef. 

Nu, ik vind het nog altijd leuk om hier te komen schrijven, maar dat geregeld “moeten” posten zuigt de fun eruit. En dat wil ik niet. Want ik ben hier graag positief (sommige negatieve posts niet meegerekend, uiteraard ;)). En ooit kreeg ik ook écht wel energie van wat in mijn hoofd zit hier op mijn eigen stukje internet achter te laten. 

En over die energie gesproken. Nina en Evi vroegen in hun eerste uitdaging van de challenge iets over positiviteit en waar ik energie van krijg. Awel, laat ik dat dan maar eens delen hé. 

Wat een positieve ingesteldheid betekent voor mij

Positief in het leven staan is niet hetzelfde als altijd happy zijn. Verre van! Want dat ben ik zeker niet. Hallo, zoekende freelancer/ondernemer, twee kinders, een pandemie, een nakende verhuis… Dat brengt allemaal de nodige issues met zich mee. Maar ik heb wel geleerd om er positief mee om te gaan. 

En ja, ne keer goe zagen of een potje huilen hoort daar soms ook bij. 

Wat ik doe om niet te blijven hangen in negatieve gevoelens? 

Ik hou me liefst zo ver mogelijk weg van mensen die de energie uit mij zuigen. 
Of laat me niet meer vangen aan gemeen geroddel. 
Ik beperk mijn mediaconsumptie enorm en probeer niet te lang te blijven hangen in he said, she said ruzies. 
Ik ben aan het afkicken van het people pleasing waarmee ik vooral mezelf klein hield. Op mijn strepen durven staan en mij niets aantrekken van wat anderen daarvan vinden. 
En ik probeer (ik zeg PROBEER) mijn rommelige kelder niet meer te vergelijken met andermans blinkende etalage. 
En vooral, mijn nieuwe motto: leven en laten leven. Iedereen heeft zijn of haar verhaal en verleden, wees niet te snel in je oordeel en wees ook niet te trots om je eerste indruk bij te stellen.   

Cheers to life! ’t Zal wel zijn!

Waar ik energie van krijg

• Een dikke knuffel van mijn kinders. Wij zijn een erg aanhankelijke familie. De knuffels en kussen vliegen hier in het rond en ik hou ervan! Zo’n klein kleuterlijfje tegen het mijne gedrukt, er is toch niets beter dan dat?!
• Wandelen. Ik heb het wandelen ontdekt, dames en heren. Vroeger altijd gezaag als we op reis een klein tochtje gingen doen, maar nu helemaal into wandelen. Podcast in de oren en gaan. I love it. Veel minder belastend voor mijn gewrichten dan lopen en minder gedoe dan fietsen. Ideaal na de lunch om mijn namiddagdipje tegen te gaan. 
• Sporten. Eigenlijk krijg ik van alle sporten die ik doe energie. Logisch natuurlijk, ‘t is gelijk wetenschappelijk bewezen en al. Maar fietsen, zwemmen of (sinds kort) penalty box (zoek het eens op op youtube), achteraf ben ik echt klaar om alles aan te pakken. 
• Zingen in den auto. Sinds de lockdown zit ik veel minder in de auto, maar als het nog eens gebeurt, dan zet ik bijna altijd onze Spotify-lijst op. De kindjes hebben de microbe ook te pakken. We hebben een lijst speciaal voor hen (maar – nog – géén K3!) en zingen dan samen mee. Geniaal hoe Warre soms zelfs onbewust begint mee te “zingen” als er een liedje komt dat hij leuk vindt. 
• Een mega lekker nieuw recept ontdekken. Ik heb niet veel “regulars” die ik elke week klaarmaak, behalve spaghetti of macaroni met kaas en ham voor de kindjes. Ik hou ervan om nieuwe dingen uit te proberen. Er zijn zoveel recepten, dan moet ik die toch eens gemaakt hebben zeker! En als er dan eentje een echte hit is, dan voel ik mij daar goed bij. Extra punten als ik op een drukke dag iets goddelijks uit mijn mouw kan schudden met wat we nog in de frigo hadden liggen. 
• Een gelukkige klant. Uiteraard krijg ik ook energie van mijn werk! Als ik voel dat de copy écht goed zit en mijn gevoel wordt beaamd in de reacties van klanten, man, dan krijg ik zo’n boost! Dan is dat imposter syndrome nergens meer te bespeuren (toch voor een dag of 2 ;-)).
• Wielen die niet afdraaien en een schema dat mooi gevolgd kan worden. Mijn perfectionistisch hoofd heeft dat af en toe nodig.
• Een opgeruimd huis dat er ook minstens een uur opgeruimd blijft bijliggen (meestal als de kinderen niet thuis zijn, da’s logisch). Rust in huis is rust in het koppeke. Zo hard dat!
• Een date. Is het met Koen of met een vriendin, maakt me niet uit. Maar gewoon eens nen toffe babbel met iemand. Theetje daarbij of in een goed restaurant. Of zelfs, zoals onlangs met Liese, een walk & talk. Awel ja. Meer moet dat niet zijn. Daarvan laden mijn batterijen weer op, se.

En jij? Waar krijg jij energie van? Wat maakt jou gelukkig en waardoor kan jij er weer tegenaan?

Te koop: jeugdherinneringen

Ergens midden jaren 80.
Een pasgetrouwd koppel vindt hun droomhuis.
In een onbekende omgeving tussen hun beide geboorteplaatsen.
Een paar jaar later is het getrappel te horen van een eerste dochtertje.
Even later maakt het tweede dochtertje het gezin compleet.
De eerste verbouwingen dienen zich aan.
Nieuwe vloeren, nieuwe keuken.
De meisjes trekken er zich niet veel van aan.
Plaats genoeg in het huis om te spelen.
Een kelder wordt een Barbie-paradijs.
Buiten wacht een heel andere wereld.
Kippen pikken in roodgelakte teennagels terwijl hun eieren worden gestolen.
Knieën worden verwoest door de steentjes op de oprit.
Putten worden gegraven (Een vijver! Een zwembad!)
En weer dichtgemaakt.
Nog meer verbouwingen.
Een zolder wordt een slaapkamer.
Puberdochters zijn erg gesteld op hun privacy en hun vrijheid.
Minder op hun ouders en elkaar.
Er wordt ruzie gemaakt.
Geroepen.
Met deuren geslagen.
En uitgehuild op troostende schouders.
Familie en vrienden komen over de vloer.
Met veel. En vaak.
Stoelen, tafels en zetels worden aan de kant geschoven.
Aperitieven wordt een traditie.
Feestjes zijn memorabel.
Er wordt verdriet gedeeld.
Het eerste grote verlies.
Een eerste vriendje komt over de drempel.
Fles Goudenband in de hand.
Goed voor een plaats in de zetel van de heer des huizes.
En in de harten van de hele familie.
Blijdschap en verdriet als de dochters het huis verlaten.
Trots wanneer ze met diploma’s terugkeren.
Knikkende knieën wanneer ze de wijde wereld in trekken.
Verbouwingen om de focus te verleggen.
Spullen worden verhuisd. De piano!
Maken plaats voor nieuwe spullen. Een wiegje!
De oudste kleinzoon zet er zijn eerste stapjes.
Een tweede volgt algauw.
Oude deuren worden een speelhuisje.
Kleinkinderen worden verwend.
Een nieuwe levensfase wordt ingezet.
Met een dubbel gevoel.
Een verloving wordt aangekondigd.
Een dochter komt voor 1 nacht terug.
Spanning, vreugde en bedrijvigheid op de Grote Dag.
Nog een vriendje doet zijn intrede.
De man van haar leven?
De dochters hebben hun eigen leven.
Het huis is te groot.
Tijd voor verandering.
Tijd voor een nieuw gezin.
Tijd voor nieuwe herinneringen.

Ik besefte nog niet hoe hard ik ons ouderlijk huis ga missen. Tot Sep zei “ik ga het huis van oma en opa missen.” Zes jaar heeft hij erin doorgebracht. Ik zowat het vijfdubbele. Mijn ouders nog meer. Over enkele maanden verhuizen ze. Ik kan me nog niet voorstellen dat ik niet meer elke week naar Volkegem rijd. Dat we geen tenten meer gaan opzetten in de grote tuin om grote zomerse feesten te geven. Er gaan traantjes vloeien bij de verhuis. En veel. En we zullen nog een laatste keer uitgebreid aperitieven op het terras. Met bubbels à volonté. En veel te veel hapjes. En vader-dochterdiscussies over de beste manier om de verhuiswagen in te laden.

Op naar het nieuwe huis. Nieuwe herinneringen. Te beginnen met een aperitief met bubbels. En een vader-dochterdiscussie over het uitpakken van de dozen.

P.S.: Interesse in dit fantastische huis? Check hier!

Sustainable Family – Zo duurzaam zijn wij

Een tijdje geleden kocht ik met de laatste euro’s van een boekenbon die ik vorig jaar cadeau kreeg twee boeken. En ’t waren eens geen kookboeken. Omdat “Becoming” van Michelle Obama continu uitgeleend is in de bib, heb ik beslist om niet te wachten op een reservatie, maar om het boek zelf te kopen. En toen ik dan nog wat aan het rondneuzen was in de Standaard, trok ook dit boek mijn aandacht.

Ik ben al even bezig met meer duurzaamheid en zien hoe een ander koppel met twee jonge kinderen dat aanpakt, sprak me meteen aan. Ik las het boek en hoewel sommige dingen voor ons nog te verregaand zijn, voelde ik me niet alleen geïnspireerd, maar ook redelijk goed over hoe we nu al bezig zijn. Daarom lijkt het me wel tof om met jullie te delen hoe “duurzaam” wij zijn als gezin. Verre van perfect, maar op dit moment haalbaar voor ons. En beter allemaal doen wat we kunnen dan enkelen die het perfect doen (en wanneer is het perfect, trouwens? *nogal filosofisch hé*). Dus wie weet halen jullie inspiratie uit onze duurzaamheid? Als wij het kunnen, dan kan iedereen het! (Ma echt hé)

Hoe duurzaam zijn wij?

1. Onze voeding

Flexitariërs

Helemaal vegetarisch of vegan zijn we bijlange nog niet. We houden nog van een stukje spek of kipfilet en van gehakt in de spaghettisaus. Maar waar ik vroeger echt moeite moest doen om 1 keer per week een vegetarisch gerecht op het menu te zetten, is het nu vaak een evidentie dat we op een hele week maar 2 of 3 keer vlees of vis eten. Voor mezelf niet zo’n grote stap, maar voor mijn 3 carnivoren in huis echt niet evident. En neen, ik ga niet beginnen met 2 verschillende maaltijden koken, dus als ik vegetarisch eet, eten zij mee. Punt. Veggie burgers zijn trouwens een favorietje van de jongens, een “echte” burger hebben ze bij mijn weten nog nooit gegeten.

Korte keten

We zijn de laatste jaren ook veel meer bezig met de herkomst van onze voeding. Vlees halen we meestal bij de hoeveslager in Tiegem, aardappelen altijd bij de boer vlakbij, brood bakt Koen vaak zelf, groentjes halen we uit de tuin van mijn schoonouders en eitjes van de kippen van mijn ouders (die wij volgend jaar adopteren! De kippen. Niet mijn ouders). Uiteraard kopen we soms nog groenten in de Colruyt of Delhaize, maar ook daar let ik op de herkomst. Zoveel mogelijk België, Nederland of Frankrijk of anders toch Europa. Alleen de “exotische” bananen en mango’s kan ik niet laten liggen. Avocado’s heb ik dan weer geen probleem mee om voorbij te lopen.

Andere leuke initiatieven die we in onze zoektocht naar duurzame voeding ontdekten:

• Pluktuin ’t Goed Ter Heule: zelf groentjes oogsten en bloemetjes plukken. De kindjes vinden vooral de modder en de hond met een half konijn in zijn mond interessant, maar Sep koos toch ook met veel plezier enkele mooie bloemen uit voor ons boeket.
• Lokaalmarkt: een initiatief dat op verschillende plaatsen terugkomt, zoals in Gent, Deinze, Roeselare en ook Deerlijk, vlakbij ons. Leren kennen toen Koens bier daar in de kijker stond en tijdens de lockdown een paar keer daar onze boodschappen besteld.

2. Minder afval

Verpakkingsvrij boodschappen doen

Ik heb er lang op gewacht, maar sinds een oude kennis van ons met BijZonder de eerste verpakkingsvrije winkel in Oudenaarde opende heb ik er een wekelijkse stop bij tijdens mijn boodschappenronde. Granola (voor als ik te lui ben om ze zelf te maken), olijfolie, groenten, noten, pasta, bloem en de lekkerste chocolade-muisjes: geladen met zakken, potten en bokalen kies ik de lekkerste dingen uit. Maar ook mijn ecologische wasmiddel vul ik daar bij, bamboe tandenborstels, shampoo bars en zoveel meer vind je daar. En heb je niet genoeg bokalen mee? Geen zorgen, je kan ze daar ook kopen. Echt een toppertje, zo’n verpakkingsvrije winkel. Even googelen en je vindt er zeker een bij jou in de buurt. Als Oudenaarde er eentje heeft, dan jouw gemeente zeker ook! 😉

Bewust inkopen

Ik werk ondertussen al zo’n 6 jaar met weekmenu’s. Superhandig en ik snap nog altijd niet hoe het mij niet lukt om mijn mama daar ook van te overtuigen 😉 Elke vrijdag stel ik mijn menu voor de komende week op: ik kijk in de voorraadkast, de diepvriezer en de frigo wat ik nog heb en probeer eerst op basis daarvan gerechten op het menu te zetten. De overige benodigdheden zet ik dan op mijn boodschappenlijstje. Zo kopen we geen overbodige producten en gooien we geen (of veel minder) voedsel weg. En wat we eventueel weggooien, komt in de compostbak terecht, niet bij het restafval.

Dankzij de lijstjes besparen we trouwens gemiddeld zo’n 50 euro per week aan boodschappen (say whaaaat!? en ook: danku YNAB). Ondertussen heb ik ook al verschillende lijstjes: eentje voor de slager, eentje voor groentjes (waar ik die ook haal die week), eentje voor BijZonder en uiteindelijk de overschot via Collect & Go. De zaterdagnamiddag is steevast shoppingnamiddag, maar ik geniet daar dan ook van. De kindjes gaan soms mee en krijgen een schelleke bij de slager of vullen zelf de pottekes bij BijZonder.

Ga ik dan nooit tussendoor naar de winkel? Natuurlijk wel! Daarvoor is er de Delhaize in het dorp. Vooral voor acute behoeftes of wanneer ik een specialleke nodig heb dat ze enkel daar hebben (vooral voor oosterse gerechten en zo).

Hier kan je nog meer lezen over hoe wij de afvalberg zo klein mogelijk houden.

3. Minder CO2-uitstoot

Een auto minder

Koen gaat al een paar jaar met de fiets naar de brouwerij. Het is dan ook zo’n 2 km rijden, ver is dat niet… Ik rijd meestal met de Megane omdat ik degene ben die de kindjes naar opvang en school breng, boodschappen doe en sinds vorig jaar geregeld naar Vilvoorde moet. Dat betekent dat mijn kleine Twingootje (mijn allereerste autootje) al enkele jaren praktisch continu stilstond aan de brouwerij. Af en toe gebruikte Koen het voor een boodschapje of als het te fel regende, maar eind vorig jaar hebben we de knoop doorgehakt. In de zoektocht naar onze nieuwe woning was de afstand tot de brouwerij het belangrijkste. Als we iets vonden op fietsafstand voor Koen, ging de Twingo weg. En zo geschiedde. We vonden een nieuwbouwproject op 4 km van de brouwerij. De Twingo vond een nieuwe thuis bij een lieve Antwerpse jongedame.

Wanderlust met de auto

Je hoeft geen verre reizen te maken met het vliegtuig om adembenemende plekjes te ontdekken of om te genieten met het gezin. Vorig jaar gingen we 4 dagen met de mobilhome op reis, voor de kinderen de tofste reis tot nu toe! Dat wil niet zeggen dat wij er niet van dromen om eens naar Australië of Zuid-Amerika te gaan. Natuurlijk willen we zulke reizen wel nog maken en samen met onze kroost kennismaken met de lokale natuur en cultuur. Maar het hoeven gewoon niet elk jaar zo’n reizen te zijn.

Energiezuinige nieuwe woning

Met onze nieuwe woning krijgen als het ware een tweede kans. Een schone lei om onze energiezuinige woning op te bouwen. Helemaal ecologisch met schelpen als fundering, of hoe die Sustainable Family dat ook deed, kan niet, aangezien we met een bouwfirma werken die haar eigen onderaannemers heeft. En dat zelf uitzoeken, daar hadden we nu ook weer niet zoveel zin in. Maar we hebben al enkele duurzame keuzes gemaakt en zullen er ook in de toekomst (bijv. voor onze tuin) zeker nog maken. Maar daarover plan ik nog een aparte post. Meer daarobver later dus!

En jij. Hoe duurzaam ben jij?

Er zijn verschillende kleine veranderingen die wij al doorgevoerd hebben en ik vergeet er zeker nog. Het zijn immers ondertussen evidenties geworden.

Maar ik ben nu wel eens curieus, hoe duurzaam zijn jullie? Welke tips heb jij nog voor ons om onze impact op het klimaat en de natuur nog meer te verminderen? Zonder te veel moeite hé, want we zijn luieriken 😉 Ik lees het graag in de comments!

Voor de moment

Dit is typisch het soort bericht dat ik schrijf als ik een hele tijd (bijna 2 maand, zoals nu) niet geblogd heb. Vaak omdat er weinig “blogwaardigs” gebeurd is de afgelopen tijd of omdat er juist zoveel gebeurd is dat ik geen tijd had om te bloggen.

Dit is er eentje van de eerste soort.

Er is gigantisch veel gebeurd in de wereld en ik heb daar enorm veel gedachten en emoties bij gehad. Maar ik heb me ook voorgenomen om me ervan weg te houden. Uit zelfbescherming. Want zoals vrijwel iedereen zijn wij uitgeput. Ja, ik spreek over wij, want dit gaat ook over mijn wederhelft en volgens mij zelfs over de kinders. We hebben nood aan vakantie. Echte vakantie. Die komt er gelukkig aan, over een week. Ik kijk er zo hard naar uit. Ik hoop alleen dat ik er niet te veel druk op leg en te veel van verwacht. Want “genieten zullen we, godverdomme!”

Maar waaruit bestond ons leven dan wel de afgelopen 2 maanden?

Vooral uit werk.

Sinds de horeca weer open is, is het bij Koen alle hens aan dek. En dat is goed! Want dat betekent dat het grote verlies van de eerste coronagolf toch een beetje wordt goedgemaakt (niet helemaal, maar goed, da’s nergens zo zeker?). Het Tapterras van zijn brouwerij is weer open (efkes schaamteloos reclame maken? Kan ik!), dus hij werkt momenteel 6/7 en ofwel heel vroeg ofwel tot een stuk in de nacht.

Ikzelf ben ook blijven doorwerken, zij het iets minder zotte uren. Nog harder dan voordien wel, want ik wil mijn eigen zaak laten groeien. Denk ik. Ik ben er nog niet 100% uit. Ik ben het nog allemaal aan het uitzoeken en plannen aan het smeden. En ondertussen heb ik natuurlijk ook mijn lopende en nieuwe projecten voor klanten.

Ik ben zo’n moeder die de liefde van haar kinders koopt met een ijsje op woensdagnamiddag. Maar die van de Sterhoekhoeve zijn dan ook echt veel liefde waard!

En nogal weinig uit family time

Mijn ouders zijn engelen. Zij vangen de jongens immers al de hele maand juli op, zodat wij ons volledig kunnen focussen op ons werk. Het is ook gemakkelijker dat ze gewoon daar logeren dan dat ik ze elke ochtend breng en ’s avonds weer ophaal. Enkel op woensdag en in het weekend zijn Sep en Warre thuis. Ze zien hun papa enkel live op woensdagavond en op zondag. We leven dus vrijwel “kinderloos” tegenwoordig en hoewel elke ouder daar weleens van droomt, kan ik je verzekeren dat het geen droomscenario is. Ja, het is gemakkelijk! En ja, de zeeën van tijd die weer vrijkomen zijn een verademing. Zelfs als ik tot 18u of 19u ongestoord kan werken, heb ik daarna nog een hele avond vrij. Een avond waarin ik me schuldig voel omdat ik geniet van de rust, terwijl ik “eigenlijk de kindjes toch bij mij had kunnen hebben, want ik heb nu toch tijd.” En ik weet dat het praktisch gezien logischer is. Het is onnozel om ze te moeten ophalen enkel en alleen om thuis te slapen. En als ik na het eten nog wil doorwerken, dan kan dat, zonder dat ik tot 21u bij Warre moet zitten omdat hij niet wil slapen. Of als ik nog wil wandelen na een lange werkdag, dan kan dat, zonder dat ik moet checken met Koen of hij op tijd thuis kan zijn om bij de kinderen te blijven.

En ik geniet intens van de momenten dat ik de kinderen toch bij mij heb, maar tegelijk erger ik mij zoveel gemakkelijker aan hun kleine onhebbelijkheden of hun veel te helse lawaai. Is het omdat ik het niet meer gewoon ben of is het omdat ik echt wel nood heb aan vakantie? Waarschijnlijk een combinatie van de twee.

Hashtag never not planning

nu is het tijd voor ons

Nog een weekje doorwerken: de laatste projecten met klanten afwerken, mijn eigen content maken en inplannen. En dan is het zover: vakantie! We hebben niets gepland. De jongens hebben wel een kampje (I know, na een maand “gescheiden” te zijn, maar toch, zal hen deugd doen, want ’t is samen met hun vriendjes). Maar we hebben onze bucket list. Niet dat we alles zullen kunnen doen, maar zo vallen we tenminste niet zonder inspiratie.

Wat we sowieso willen doen (of waar Koen toch serieus voor aan het pleiten is en waar ik graag in meega), is kamperen. Dat hoeft niet ver te zijn, voor mijn part is het op 5 km van ons deur, zolang we maar een dag of twee helemaal weg zijn van de wereld. Voor de rest is het enkel Costa Pelouse. En de zee, een park, het zwembad of het bos. En wij.

Geen verre reis nodig dit jaar.

Enkel tijd voor ons.